Als ik maar ooit een beetje zoals oma word. 

Met mijn broertje en ons buurmeisje Puck richtten wij "de coole kids club” op. In ons clubhuis produceerden we zeepjes en parfum en het plein was zowel onze uitvalsbasis als afzetmarkt. 

Als we naar Zwitserland gingen vergaten we eigenlijk altijd Toos’ hondenpaspoort. Van mama moesten wij dan bij de grens een deken over de teckel heen leggen en bovenop haar gaan liggen. Voor twee Velpse kinderen is dat meteen het meest illegale wat zij in hun hele jeugd hebben gedaan.

Mijn vader liet mij kiezen tussen een container en een caravan als slaapkamer. 

Mijn nichtje en ik waren ongeveer zes jaar oud toen we vanaf het plein voor de ijssalon werden achtervolgd door achtjarige jongens. Het was zo spannend dat we het thuis nonchalant, maar ook een beetje bang vertelden. De tante en mijn vader zetten ons liefdevol en geschrokken op de bank om ons, maar vooral zichzelf, gerust te stellen. Anouk en ik keken elkaar aan en wisten toen al dat wij cooler waren dan onze ouders. 

Omdat een lage suikerspiegel al vroeg een van de grootste gevaren vormde binnen mijn gezin, had mijn moeder altijd pakjes multivitamine en sultana’s in haar tas. 

Deze parkeerplaats, waar ik tevens mijn eerste sigaretje rookte met het meest rebelse meisje uit mijn hockeyteam, is de ingang van de Posbank. Voor schooltijd reed mijn vader hier een rondje overheen met achterin mijn broertje, buurmeisje en ik. We scheurden met losse handen en voeten, door de hei waar wij nu `s avonds nog vaak na het eten zwijnen gaan kijken. 

Sinds een paar weken woont mijn moeder met haar Friese vriend in dit huis. Wij hebben nu vier potjes paprikapoeder, tweeëndertig messen en vorken en twee ouders die het voor alle kinderen ontzettend fijn maken. 

Uitkijk vanuit mijn nieuwe slaapkamer.